Column Jan Dirk v/d Zee: Op vrouwenvoetbal

Statler en Waldorf heten ze, de twee oude mannetjes uit de Muppetshow, die vanuit de loge van het Muppettheater de spot drijven met alles wat ze zien en horen. Vaak zo sterk overdreven, dat ze bulderend in de lach schieten.

Onbewust trok ik de vergelijking met deze Muppets, toen ik de kritiek hoorde van een paar voetbalanalisten op het Europese Kampioenschap voor vrouwen. Zo zou de prestatie van de OranjeLeeuwinnen niet voor topsport kunnen doorgaan en de feestelijke inhuldiging in Utrecht was een vertoning geweest waar je met gezond verstand liever niet gezien wilde worden. 

Vijf miljoen

Het zal wel. Ondertussen hebben 240.000 toeschouwers een kaartje afgerekend (in een van de zeven stadions van het toernooi), keken 170 miljoen mensen in Europa naar de wedstrijden op televisie (record), volgden dik 5 miljoen Nederlanders de finale (van de 6 miljoen televisiekijkers die er totaal waren die avond), trokken 12 duizend mensen naar het Utrechtse park Lepelenburg en stonden duizenden vrijwilligers dag en nacht klaar om het toernooi in goede banen te leiden.

Duizenden jonge mensen stelden hun vakantie uit om als vrijwilliger geschiedenis te schrijven met een sportevenement

De meeste van die vrijwilligers waren trouwens tussen de 20 en 30 jaar. Ook een record, zoveel jonge mensen die hun vakantie uitstelden om als vrijwilliger geschiedenis te schrijven met een sportevenement. Sari van Veenendaal, keepster van het Nederlands elftal, wist dat magische gevoel indrukwekkend te omschrijven. Op het moment dat een radioverslaggever haar na afloop van de huldiging vroeg of ze evenals haar ploeggenoten hees was geworden en geen stem meer had, antwoordde ze: “Mijn stem heb ik nog, maar geen woorden voor deze indrukken.”

Minder poëtisch, maar op z’n minst even raak, was de analyse van een aantal collega’s bij andere bonden. Volgens hen had het voetbal (en de KNVB) dit succes keihard nodig en is zelfs de totale sport in het land erbij gebaat. 

Enorme impact

Mijn zoons gaan ook op vrouwenvoetbal. Punt uit

Toen ik tweeënhalf jaar geleden bij de voetbalbond begon, had ik natuurlijk wel een idee hoeveel impact het voetbal op de samenleving heeft, maar in de praktijk blijkt de invloed elke keer weer groter dan ik ooit had kunnen bedenken. Dit kwam geconcentreerd tot uiting in dat mooie park in Utrecht, waar ik zelfs mannen zag staan die erbij waren geweest in ’88 en een nieuw voetbalfeestje stonden te vieren in hun verbleekte oranje shirts.

Het boeide niet wat een ander van ze dacht. Ze stonden er, net zoals de rest van de mensen, voor het voetbal. Dan maakt het niet uit wat je doet of wie je bent. De tweet van Arjan Schouten, die op televisie naar de huldiging keek, vatte die typisch Nederlandse vorm van saamhorigheid doeltreffend samen: “Mijn zoons gaan ook op vrouwenvoetbal. Punt uit.” 

Columns Jan Dirk van der Zee Lees hier de eerder gepubliceerde columns van Jan Dirk van der Zee