'De jongens moesten heel hard huilen'

Foto: KNVB Media

Dat Bente ging voetballen was logisch. Volgens haar moeder liep ze al vanaf haar tweede achter een bal aan. Nu is ze tien en speelt ze in de E13M van Door Samenspel Sterk (DSS) uit Haarlem. "In een meisjesteam doen we meer dingen samen.”

De jongens van Odin staren de meisjes van DSS aan als ze langslopen. "O, dat winnen we makkelijk,” zegt een van de wijsneuzen. Bente is verbaasd over zoveel optimisme bij de jongens. "De vorige keer wonnen we dik en toen moesten ze heel hard huilen. Dat zijn ze zeker vergeten.”

Rugby

Bente begon op haar zesde bij de mini-pupillen van DSS. Tussen de jongens. Dat is het ook het beleid van de club om in het begin jongens en meisjes zoveel mogelijk gemengd te laten spelen. "Sindsdien gaan de meisjes met sprongen vooruit,” zegt Bente’s trainer Wies. Bente is gek op Wies. "Ze heeft zelf hoog gevoetbald, en Wies heeft een trainersdiploma. Ze is veel leuker dan de trainers die we in de F-pupillen hadden. Ze legt dingen beter uit en ze doet op de training elke oefening eerst zelf voor. Dat vind ik fijn. Ook spelen we vaak partijtjes rugby. Wies zegt dat we dan meer tegen elkaar aan durven te beuken. Als verdediger leer ik zo ook beter aan te sluiten bij een aanval, want bij rugby moet je de bal naar achteren gooien.”

Linksback staat Bente. Altijd. En hoewel ze de jongste is, staat trainer Wies elke keer weer versteld hoe goed ze het doet met de bal aan de voet langs de lijn. En hoe groot de tegenstander ook is, ze kleunt er gewoon in. Had ze dan niet bij de jongens moeten spelen? "Aan het eind van het seizoen kijken ze naar je spel, en dan bepalen ze of je goed genoeg bent om met jongens samen te spelen. Dat was ik dus niet. Wel was ik goed genoeg om tégen jongens te spelen. Nu speel ik in de E13M. Dat vind ik best. Jongens zijn soms ruw, en als ik een keer geen zin heb om ruw terug te doen, mag ik niet meer meedoen."

Samen

Je moet ook het karakter hebben om in je in een jongensteam thuis te voelen. "Het leuke van een meisjesteam is dat we meer dingen samendoen. Ik pas de bal graag. Ik hoef niet alleen maar te dribbelen, zoals jongens doen. het samenspel, dat je de dingen niet alleen doet, dat spreekt mij aan. Dat je, zeg maar, niet zo alleen staat. Meisjes in jongensteams zijn een beetje eenzaam, denk ik.”

Voor elke wedstrijd galmen de hoge meisjesstemmen door de kleedkamer. ’Banaan, banaan, banaan, we gaan ertegenaan! meloen, meloen, meloen, we worden kampioen!’ "Nou ja, dat klopt niet echt,” zegt Bente. ”We worden dit seizoen tweede, maar dat is ook best goed in een jongenscompetitie. We winnen bijna elke wedstrijd en na afloop staan de tegenstanders te huilen van de schrik. ’Goed gespeeld,’ zeg ik dan. Zo’n jongen kijkt dan snel naar de grond.”

Buiten regent het hard. Trainer Wies is er niet en dus verzinnen de meiden van DSS een eigen warming-up. Er is geen bal en er zijn hoedjes, maar onder leiding van aanvoerder Sharon maken ze een parcours van bidons en flesjes. De jongens van Odin slaan het tafereel verbaasd gade. Na tien minuten willen de meiden iets met de bal doen. "Wie heeft er ballen bij zich?’ Een jongen gaapt Sharon aan. Sharon is lang, langer dan hij. Ze wijst brutaal naar hem. ’Hij! hij heeft wel twéé ballen!’ Even is het stil. Dan gillen ze het uit en hangen aan elkaars armen, slap van de lach. “Sharon ieuw!”’