'Half drie, op het hoofdveld; dat kan ik niet missen'

Jeroen Ruiter voorkomt vlak voor tijd de gelijkmaker van KFC. - Foto: KNVB Media

Jeroen Ruiter is 55 jaar en keept nog altijd in het eerste van het Amsterdamse 'Trouw ons Beginsel' (TOB) in de zaterdag vierde klasse. Waar veel van zijn leeftijdgenoten afbouwen in lagere elftallen of nog erger: de veteranen, gaat Ruiter door. "Dit is mijn laatste seizoen, maar dat heb ik al tien keer gezegd."

"We doen het interview na de wedstrijd hoor", had Jeroen Ruiter vooraf al gezegd. "Anders ben ik teveel afgeleid." En het moet gezegd: hij werkt zijn voorbereiding als een professional. Inlopen, rekken en strekken, inschieten, voorzetten van de zijkant en wat achterballen die nog altijd op de middenlijn belanden. 

Terug in de kleedkamer trekt Ruiter zijn wedstrijdtenue aan. Hij is niet topfit. Grieperig. Maar dat is geen reden om af te zeggen. "Kom op zeg, niet zeuren maar poetsen." Verzorger Cees van Dijk hoort het lachend aan. Hij kent de doelman niet anders. "We zijn van dezelfde generatie, maar ik ben inmiddels verzorger en Jeroen weet van geen ophouden." Van Dijk wijst naar de massagetafel. "Daar ligt hij nooit." 

Keepersdynastie

Ruiter pakt zichzelf goed in op deze kille herfstmiddag in de boezem van de A10 in Amsterdam-Noord. Onder zijn rode keeperstrui draagt hij een shirt van FC Utrecht, een cadeau van zijn zoon Robbin. De familie Ruiter is een keepersdynastie met twee blikvangers. Ome Jan was een stijlvolle doelman van het grote Anderlecht uit de jaren zeventig. Robbin Ruiter stapte deze zomer over van FC Utrecht naar Sunderland in de Engelse Championship. 

Ook bij Jeroen spelen de keepersgenen op als hij zijn vader in het doel ziet staan bij Dindua in Enkhuizen. "Prachtig, met die lappen op zijn knieën, dat wilde ik ook." Een zwerftocht langs clubs in West-Friesland lijkt via Spirit, KGB, Zwaluwen en Hollandia te eindigen bij Oosthuizen in 2012. "Mijn vrouw tennist bij TOB, de andere tak van de vereniging. Zo kwam ik in contact met mensen van de voetbalclub."

Scoutingsrapport

Als Ruiter ergens komt, is het niet voor het tweede of om af te bouwen. Vorig seizoen leek hij de concurrentiestrijd even te verliezen en wilde hij zijn handschoenen aan de wilgen hangen. Zijn vrouw stuurde hem terug naar veld. "Zij kent me misschien nog wel beter dan ikzelf. Ze weet dat ik die uitlaatklep nodig heb." Niet veel later stond Ruiter weer in de basis en die laatste wedstrijden van het seizoen leverde hem bijna nog een 'transfer' op. 

Dindua had een heus scoutingsrapport over hem opgesteld. 'Ruiter coacht zijn verdediging goed, is sterk in een-tegen-een situatie en straalt rust uit.' De complimenten strelen zijn ego, maar Dindua is vooral de club waar Ruiter zijn vader in het doel zag staan. En Enkhuizen is ook de plek waar zijn vader negen jaar geleden is begraven. "Dan was de cirkel wel rond geweest." Alleen een transfer van Robbin naar het buitenland kan de overgang nog blokkeren. Eind juli tekent zijn zoon bij Sunderland. "Ik kreeg meteen een berichtje van Marcel Stam (bestuurslid, red.): 'Welkom terug bij TOB.'" Ze hebben hem hard nodig want de andere selectiekeeper stopte. 

'Ouwe panter'

En dus staat Jeroen Ruiter gewoon weer onder de lat bij TOB in de vierde klasse zaterdag. Hoogstwaarschijnlijk is hij de oudste keeper van een standaardelftal in Nederland. In de thuiswedstrijd tegen KFC blijkt dat de scout van Dindua het goed heeft gezien. Ruiter is constant aan het coachen: 'Zet vast daar! Kantelen! Haal uit, rechts!' Hij krijgt weinig te doen om zich te onderscheiden. De enige bal op goal in de eerste zeilt over Ruiter heen in de verre kruising, maar vlak voor tijd sleept hij de overwinning (2-1) uit het vuur. Een op een schiet de KFC-aanvaller de bal via zijn been naast. 

"Ouwe panter", zegt een supporter als Ruiter van het veld komt. De beslissende redding werkt als paracetamol tegen de griep. Als herboren zit hij na afloop in de kleedkamer terwijl boven in de knusse kantine de overwinning wordt gevierd op de klanken van het Amsterdamse levenslied. "Ik kan het niet missen", zegt Ruiter. "Half drie, spelen op het hoofdveld, je naam die door speaker schalt, het publiek langs de lijn."

Liefhebber 

En daar doet hij veel voor, beter gezegd: laat hij veel voor. "Ik rook niet. Ik drink niet." En in de zomermaanden traint hij voor zichzelf om aan het begin van het seizoen de jongeren bij te kunnen benen. Intervaltrainingen van lantaarnpaal tot lantaarnpaal. "Ik wil geen beschermde status in de groep. Ik ben een van hen en als dat niet meer zo is, is het gauw klaar." 

Hier klinkt een liefhebber die er geen genoeg van kan krijgen, maar diep van binnen is er meer dat hem drijft. De dood van zijn vader heeft een enorme impact op hem gehad. "Het is negen jaar geleden maar het voelt als de dag van gisteren." Dan word je ook met je neus op je eigen sterfelijkheid gedrukt. En in de goal is die gedachte ver weg.