Ruud Lubbers (77) al 43 jaar masseur van lijf en ziel bij Olympia'28

Ruud Lubbers snelt, ondanks zijn 77 jaar, nog wekelijks over het veld op weg naar geblesseerde spelers. - Foto: KNVB Media

Hij wordt over enkele weken 78 jaar, maar als het aan Ruud Lubbers ligt, plakt hij er ‘gewoon’ nog een jaartje bij aan. Het zou het 44e (!) seizoen worden voor de verzorger van Olympia’28. "Mijn hart zegt ‘ga nog een jaartje door’, maar die leeftijd hè. Het houdt toch een keer op."

Lichamelijk gezien is er overigens nog geen enkele noodzaak om te stoppen. Lubbers schudt zijn hoofd. “Ik sport nog vier keer in de week.” Hij weet eigenlijk niet beter. Als twaalfjarige begon hij met sporten en nooit hield hij er meer mee op. Judo, karate, Jiu Jitsu, atletiek, voetbal, volleybal; van alles passeerde de revue. “Ik heb zelfs nog een tijdje trampoline gesprongen, maar dat was geen succes. Ik maakte iedere keer een judorol in de lucht.”

‘Eerst even aanzien’

Ik heb gezegd dat ik het eerst een jaar of twee wilde aanzien. We zijn nu 43 jaar verder

Op het moment dat Olympia’28 in het seizoen 1975/’76 op het punt stond te promoveren van de derde naar de tweede klasse, stapte toenmalig hoofdtrainer Henk Westrik op het bestuur af. De oefenmeester vond dat zijn team behoefte had aan een verzorger en keeper Epke Brouwer wist nog wel iemand; Ruud Lubbers. “Ik heb gezegd dat ik het eerst een jaar of twee wilde aanzien. We zijn nu 43 jaar verder.”

Het had overigens niet veel gescheeld of Lubbers was al na een jaar vertrokken uit Hasselt. Westrik vertrok naar ’t Harde en vroeg de verzorger met hem mee te gaan. Hij sloeg het aanbod vriendelijk af. “Ik was nieuw in het voetbalwereldje en wilde nog langer bij Olympia blijven rondkijken. Achteraf maar goed ook, want hij werd daar na een half jaar al ontslagen.”

Springplank voor Ajax

Nooit dacht hij in de jaren daarna aan een vertrek. Ja, gekscherend zei Lubbers dat hij Olympia gebruikte als springplank voor Ajax. Maar had de Amsterdamse voetbalclub ooit op de stoep gestaan, dan was de kans nog groot dat de masseur gewoon bij ‘zijn’ Olympia was gebleven. “Olympia is mijn club. Ik heb nog iedere keer plezier als ik vanuit Zwolle naar Hasselt rijd. In de zomerstop baal ik er gewoon van dat er niet wordt gevoetbald.”

Het witte vlees lag er gewoon uit. Mijn maag draaide om, maar ik heb hem gewoon verbonden. Niemand had er immers wat aan als ik naast hem op het veld was gaan liggen

In de 43 jaren die hij inmiddels aan Olympia verbonden is, maakte hij veel mooie dingen mee. Vooral van de promoties vanuit de vierde klasse naar de hoofdklasse genoot Lubbers met volle teugen. Maar als verzorger maakte hij ook genoeg mindere dingen mee. Zware knieblessures van Sjaak Bruins, Albertjan Overmars, Sander Soer en Gerrit Zekveld staan op zijn netvlies gebrand. “En de winkelhaak in het scheenbeen van Bertus Spoelder. Het witte vlees lag er gewoon uit. Mijn maag draaide om, maar ik heb hem gewoon verbonden. Niemand had er immers wat aan als ik naast hem op het veld was gaan liggen.”

Ware gedaanteverwisseling

In de loop der jaren zag de verzorger de voetbalvereniging een ware gedaanteverwisseling ondergaan. “In 1975 was het voetbalveld nog waar nu de sporthal staat. Toen hadden we twee kleedkamers, één voor ons en één voor de tegenstander. Moesten er meerdere teams tegelijk spelen, dan was het dringen in de kleedkamer. Stond ik te midden van een stapel tassen mensen te masseren. Wijdbeens, omdat het water naar een putje onder de massagetafel werd afgevoerd. En koud dat het daar was. Verwarming was er niet, alleen twee straalkacheltjes.”

Adidas, sanitätskoffer nach Erich Deuser, staat er op zijn koffertje. Hij heeft hem sinds het begin, vertelt de verzorger vol trots. De koffer mag dan nog steeds dezelfde zijn als die van 43 jaar geleden, de inhoud veranderde wel. Eén voor één pakt hij de spullen eruit. Voorzichtig, alsof niet alleen de koffer, maar ook die spullen zijn meegekomen uit de vorige eeuw. Kleefspray, pleisters, paracetamol, tape, second skin, vette watten, Toco Tholin, Vicks Blue, diverse massageoliën, scheermesjes, scharen en verband; van alles wordt uit de tas getoverd. “Dat hadden we vroeger allemaal niet hoor”, zegt hij met een knipoog. “Toen ik begon hield het wel op bij wat olie en ontsmettingsmiddelen. Maar er is steeds wat bij gekomen. Een mens verzamelt wat in de loop der jaren hè.”

Abonnement

In die ‘loop der jaren’ lagen er honderden en nog eens honderden spelers bij hem op de bank. Of hij ze zich nog allemaal herinnert? Lubbers schudt zijn hoofd. “Nee. Ik ben ook niet meer de jongste hè. Maar de meeste gezichten herken ik nog wel denk ik.” Zeker die van enkelen, de spelers die haast wel een abonnement leken te hebben op de massagetafel. “Je kent op een gegeven moment je pappenheimers wel. De jongens die eigenlijk niet zoveel hebben, maar wel gemasseerd wilden worden. Dan wreef ik maar wat over een arm, been of rug en deed ik of ik heel geconcentreerd bezig was.”

Je kent op een gegeven moment je pappenheimers wel. De jongens die eigenlijk niet zoveel hebben, maar wel gemasseerd wilden worden

Veel van die gezichten zag hij bovendien grondig veranderen. Jongens die van speelse kinderen opgroeiden tot volwassen mannen, met zoons die nu ook weer bij de club actief zijn. Prachtig, vindt hij dat. Zijn gedachten vliegen door de tijd. “Ik had ooit een jongetje van een jaar of tien. ‘Dokter’, zei hij. ‘Dokter, wilt u zien hoe hard ik kan rennen? En weg was ie. Haha, dokter. Ik... Geweldig.”

De nodige geheimen

Hij hoorde de nodige geheimen, daar op de massagetafel. “De jongens vertellen je wel eens wat.” Maar die geheimen doorvertellen? Lubbers piekert er niet over. “Dat is vertrouwelijk hè.” Soms, als het nodig is, probeert hij de speler die bij hem op de bank ligt wat op te beuren. “Dan merk je dat er wat is. Even doorvragen en dan komt het hele verhaal vaak wel naar boven. Een luisterend oor is dan al vaak voldoende.”

Het clubicoon geniet er nog altijd met volle teugen van, zoveel is wel duidelijk. Hij kijkt om zich heen in de massageruimte waar hij zoveel uren doorbracht. De plek die hem zo dierbaar is. “Mijn hart zegt ‘ga nog een jaartje door.” Maar toch twijfelt hij. “Die leeftijd hè. Het houdt toch een keer op. Je wilt ook niet dat ze je op een gegeven moment wegsturen. Daar twijfel ik wel eens over. Maar één jaar. Dat moet nog wel lukken toch?” Hij lacht. “En dan zien we daarna wel weer verder.”