Eerst de Deldense derby, daarna gebroederlijk aan de stamppot

Stadgenoten SV Delden en Rood Zwart namen het zondag tegen elkaar op. - Foto: André Otten

Ze werden in hetzelfde jaar opgericht, maar zelden speelden de stadgenoten tegen elkaar. Zondag stond de derby tussen SV Delden en Rood Zwart weer eens op het programma. Een gemoedelijke burenruzie, met na afloop stamppot voor iedereen.

Het vuurtje in Delden werd de laatste weken al geregeld opgestookt. De derby was een populair gespreksonderwerp in het ruim 7.000 zielen tellende stadje in Twente. SV Delden speelde jarenlang in de kelder van het amateurvoetbal, maar na de promotie van vorig seizoen komt het eindelijk de stadgenoot weer eens tegen. Dat de wedstrijd leeft in beide kampen wordt in de nacht van zaterdag op zondag nog eens onderstreept door een ludieke actie van de bezoekers: de blauwgele stoeltjes zijn uit de gastendug-out van Delden geschroefd en vervangen door stoeltjes in de kleuren van de stadgenoot: Rood Zwart.

Ze kunnen er een uurtje voor de aftrap wel om lachen in de bestuurskamer van SV Delden. “Zo’n actie moet kunnen. Dit is beter dan wanneer de doelpalen worden geverfd. Er wordt geen schade aangebracht”, zegt Jan Brinkcate, die al zo’n zestig jaar lid is van de plaatselijke sv. Hij en erevoorzitter Gerrit Seppenwoolde, goed voor zo’n zeventig jaren lidmaatschap bij SV Delden, fungeren deze zondag al gastheren van de vereniging. Ze kijken uit naar de derby. Seppenwoolde: “In het verleden hebben we om de stadsbokaal wel tegen elkaar gevoetbald, maar zelden in competitieverband. Dat maakt deze wedstrijd wel bijzonder.”

Goede buren

De wedstrijd tussen SV Delden en Rood Zwart is van oorsprong een wedstrijd tussen een neutrale voetbalclub en een katholieke vereniging. De sentimenten uit de beginjaren, beide clubs werden in 1923 opgericht, zijn er echter amper nog. Beide clubs gaan als goede buren met elkaar om. Een treffend voorbeeld is de oprichting van SVO Twickel. De vrouwentak waarvoor beide verenigingen de handen in elkaar sloegen. “Rood Zwart en Delden hadden allebei te weinig leden voor een vrouwenelftal, daarin hebben we elkaar gevonden”, aldus Seppenwoolde.

Tegenwoordig is er niets anders dan gezonde rivaliteit tussen beide clubs. “De jongens van beide clubs kennen elkaar goed”, zegt Herman Weijenborg van Rood Zwart. “In de kroeg drinken ze samen een biertje. Daar gaan ze als vrienden met elkaar om. Maar nu het om de punten gaat wordt dat gevoel toch even aan de kant gezet.”

Dat de clubs het goed met elkaar kunnen vinden, blijkt ook uit het feit dat na afloop van de derby het bestuur en het eerste elftal van Rood Zwart zijn uitgenodigd om deel te nemen aan het stamppotbuffet dat in de kantine van SV Delden wordt geserveerd. Een idee van Janny Lutke Willink, door meerdere leden van de vereniging omschreven als de supervrijwilliger van SV Delden. “Prachtig dat dat kan”, zegt Tom van Veen, die als verenigingsadviseur van de KNVB bij de derby aanwezig is. “Er wordt geregeld over de negatieve kanten van het voetbal geschreven, maar hier laten ze zien dat het ook anders kan. Dat de tegenstander op voorhand al wordt uitgenodigd om aan te schuiven aan het buffet.”

Draaiboek

De steun die we in aanloop kregen is hartverwarmend. Dat is tekenend voor sv Delden. Het is een grote familie

Lutke Willink zelf loopt deze zondag in de clubkleuren van Delden in de kantine. Voor de ‘supervrijwilliger’ is het een spannende dag. Twee weken geleden begon ze al met de eerste voorbereidingen voor de derby. Ze schreef een compleet draaiboek voor de wedstrijd tegen de stadsgenoot. “Ik regel ook  van alles rondom de normale thuiswedstrijden, maar bij zo’n derby komt toch net iets meer kijken. Gisteren zijn we bijvoorbeeld al met twintig man in touw geweest om de tenten die buiten staan op te zetten. De steun die we in aanloop kregen is hartverwarmend. Van vrijwilligers die aanboden om te komen helpen, tot sponsoren die wel een tent beschikbaar wilden stellen. Dat is tekenend voor SV Delden. Het is een grote familie.”

Toen Lutke Willink met het idee voor een stamppotbuffet kwam werd ze in eerste instantie vreemd aangekeken. Maar zelf was ze er van overtuigd dat ze gemakkelijk 150 mensen aan de dis zouden zitten. Het werden er zelfs 200. En die betalen vrijwel allemaal tien euro om aan te mogen schuiven. Het zijn mooie extra inkomsten voor de vierdeklasser. Wat de derby voor Lutke Willink extra bijzonder maakt is dat haar zoon Sven als aanvoerder van SV Delden aan de aftrap staat. “Dit zijn voor mij de wedstrijden waar ik naar uitkijk. Ik ben sinds zes jaar ziek, lijdt aan een maagverlamming waardoor ik niet meer kan eten en drinken. Een wedstrijd als deze is dan een lichtpuntje. Ik vind het leuk om alles rondom de wedstrijd te regelen. Al merk je dat iedereen iets meer gespannen is rond deze wedstrijd. Dat hoort er toch een beetje bij.”

Verhoudingen hersteld

Het is mooi dat we van Delden winnen. Al gun ik hen ook het allerbeste. Dat ze het zo goed doen vind ik alleen maar mooi

De wedstrijd zelf laat zich typeren als een echte derby. Voetballend houdt het niet over, maar strijd wordt er wel geleverd van beide kanten. Uiteindelijk stapt Rood Zwart als winnaar van het veld, 3-0. Daarmee zijn de verhoudingen in Delden weer iets hersteld. Het veel kleinere SV Delden staat immers een stuk hoger op de ranglijst dan Rood Zwart. Maar door de zege op de stadgenoot mogen de bezoekers zich toch weer even de beste van Delden noemen. “Super”, vindt Rood Zwart-aanvoerder Jan Baake. “Naast de drie punten die er vandaag te behalen waren staat er toch ook prestige op het spel. Het is mooi dat we van Delden winnen. Al gun ik hen ook het allerbeste. Dat ze het zo goed doen vind ik alleen maar mooi.”

Terwijl de spelers onderling nog wat staan na te praten over de wedstrijd, wordt in de kantine de laatste hand gelegd aan het stamppotbuffet. Baake en zijn teamgenoten zullen met een grote glimlach aanschuiven. “De stamppot en het bier smaken na zo’n overwinning toch net een beetje lekkerder”, zegt de captain. Daar maken ze zich in de bestuurskamer van Delden geen zorgen over. “De stamppot zal er ondanks het verlies vast niet minder om smaken”, besluiten Seppenwoolde en Brinkcate.