Nico (59) draagt al een halve eeuw het shirt van AWC: ‘Ik heb een groenwit hart’

Nico Broens bij de start van zijn carrière als speler van AWC E1. Hij zit rechts naast de doelman. - Foto: Nico Broens

Hij heeft de kleuren groen en wit in zijn hart gesloten. Al vijftig jaar draagt Nico Broens het tenue van s.v. AWC uit Wijchen met trots. Altijd heeft hij in competitieverband gevoetbald. Na dit seizoen komt er een eind aan voor de 59-jarige nestor. “Ik ga het zeker missen.”

De geur van het gras. De gezelligheid tijdens de derde helft. Al die momenten met zijn teamgenoten in de kleedkamer. En natuurlijk het spelletje an sich. Nico geniet er met volle teugen van. Het is wat hem altijd heeft getrokken in het voetbal. “Het teamgebeuren. Het motiveren van jonge spelers. Samen alles er aan doen om te winnen. Dat vind ik geweldig”, zegt de Wijchenaar.

Dat hij het al vijftig jaar volhoudt als voetballer is bijzonder. Hoeveel mannen van 59 kunnen zeggen dat ze nog wekelijks in competitieverband spelen? “Het zijn er niet veel die dat volhouden. Ik heb het geluk dat ik weinig blessures heb gehad. Een keer heb ik mijn achillespees afgescheurd en ik heb een keer een klaplong gehad. Maar verder ben ik redelijk fit gebleven.”

Het begon op straat

De liefde voor de bal was er al op jonge leeftijd bij Nico. Het waren de jaren zestig. Met vriendjes was hij veel op straat in Wijchen te vinden. Altijd was er een bal in de buurt. “Tijdens de pauzes van school werd er gevoetbald. Eenmaal thuis ging ik vaak naar het veldje voor de deur om te spelen. Daar begon het allemaal. Natuurlijk sneuvelde er weleens een ruit, of kwam er een buurman boos naar buiten. Maar je leerde er wel voetballen in de kleine ruimte. En we deelden de passie voor de sport met elkaar.”

Op achtjarige leeftijd sloot Nico zich aan bij een voetbalclub. De keuze viel op AWC. Spelen voor Alverna of Woezik, die andere twee clubs uit Wijchen, was ondenkbaar. “Mijn vader werkte in het vrachtwagenonderhoud. Hij kende mensen die lid waren van de club. Wij woonden bovendien in Valendries, het oude gedeelte van Wijchen. Iedereen in de omgeving speelde voor AWC. Je kon daardoor slecht voor een andere club kiezen. Dus was het niet meer dan logisch dat mijn broer en ik voor AWC gingen spelen.”

Nico begon in de E1 als veelscorende spits. Hij omschrijft zichzelf niet als een topper, maar wel als een goede teamspeler. Hij doorliep alle hoogste jeugdelftallen van de club en werd uitgenodigd voor trainingen en wedstrijden met de Nijmeegse selectie. “Daar speelde ik samen met onder meer Fred Rutten en Rick Hilgers. Het was een goed team. We hebben zelfs nog een keer in Zeist gespeeld, op de KNVB Campus. Daar speelden we tegen andere regiowinnaars uit het land.”

MIK

In de C1 werd Nico door Bert Janssen omgeturnd van aanvaller tot laatste man. Het is een trainer waar de Wijchenaar warme herinneringen aan bewaart. “Hij vond mij als spits te lui. Hij vond dat ik voorin te weinig liep, dus zette hij me als laatste man. Dan moest ik wel achter mijn tegenstander aanlopen. Onder Bert werd ik ook aanvoerder. Hij zag in mij een leider die het team van achteruit kon aansturen. Bert vond altijd dat spelers ‘MIK’ moesten hebben: mentaliteit, inzet en karakter. Dat waren de pijlers waarop wij dreven. We presteerden in die periode ontzettend goed.”

Als verdediger maakte Nico in 1981 de overstap naar de senioren bij AWC. Bijna twintig jaar maakte hij deel uit van de selectie. Vaak zweefde hij een beetje tussen het eerste en tweede elftal in. Maar in 1987 was hij een vaste waarde bij de groenwitten. “Dat jaar zijn we ook kampioen geworden. Ik was een balafpakker, die vervolgens de middenvelders inspeelde. Dat was precies wat de trainer zocht. Er zat een bepaalde dynamiek in het elftal. Het was echt een eenheid. Wat we lieten zien was niet altijd even fraai, maar wel effectief. Dat leverde ons de titel op.”

Een ander hoogtepunt noemt Nico de oprichting van het derde elftal. “Dat is in het leven geroepen toen ik de selectie verliet na het seizoen 1998/99. Bij AWC was er veel doorstroming vanuit de jeugd, maar weinig plek in de selectie. Het derde elftal moest de overgang van de jeugd naar de senioren beter laten verlopen. Ik was speler/trainer van het team. Het was een mooie tijd, waarin we vier jaar op rij kampioen worden. En niet alleen wij, maar ook het eerste en tweede elftal van de club pakten een paar titels. Dat waren echt hoogtijdagen voor AWC.”

Fanatiek

Het zijn tijden waar Nico vol enthousiasme over spreekt en waarin hij zich ook op andere vlakken binnen de vereniging laat zien. Vanaf zijn achttiende zat hij in verschillende commissies, de spelersraad, gaf hij training en was hij kaderlid. AWC was zijn tweede thuis. Daarnaast deed hij aan zaalvoetbal, basketbal en volleybal en fietste hij regelmatig. “Het was altijd volle bak. Sport was mijn ding. Samen met mentaliteit, inzet en karakter kun je het dan lang volhouden.”

Al die inspanningen hebben ervoor gezorgd dat Nico nu, op zijn 59ste, nog altijd fit is. Hij speelt tegenwoordig in het achtste elftal van AWC. Al merkt hij wel dat de jaren beginnen te tellen. Mede daarom zet hij na dit seizoen een punt achter zijn rijke carrière. “Ik begin op mijn tenen te lopen”, zegt hij daar zelf over. “Ik wil nog steeds de dingen doen die ik vroeger als voetballer kon. Maar dat lukt niet meer zo makkelijk. Wat dat betreft is het een mooi moment om te stoppen. Ik ben bijna zestig, kan fit afscheid nemen. Ik wil meer tijd voor mezelf, minder verplichtingen.”

Afscheid

Maar voor het zover is, wacht eerst een bijzonder afscheid. Op 29 mei neemt AWC 8 het op tegen een team dat door Nico zelf is samengesteld. Een testimonial voor een clubman pur sang. “Dat team zal voor een groot deel bestaan uit de spelers van het kampioensteam van 1987. Voor zover die jongens nog kunnen voetballen, tenminste. Zij zijn van mijn leeftijd, sommigen kampen met ongemakken waardoor ze niet meer kunnen spelen. Naast mijn afscheid zal het ook een soort reünie zijn. Een bijzonder moment.”

Of het daarna helemaal gebeurd is met zijn voetbalcarrière? Nee. Nico verwacht dat hij nog geregeld bij AWC te vinden zal zijn. “Ik heb een groenwit hart en wil hier graag nog afbouwen. We hebben een paar zaterdag- en zondagclubjes die één keer in de twee weken bij elkaar komen. Misschien dat ik me daarbij aansluit. Daarnaast hebben de jongens van AWC 8 ook al gevraagd of ze een keer een beroep op me kunnen doen als ze een scheidsrechter nodig hebben. Wat dat betreft zal ik betrokken blijven. Al weet ik zeker dat ik het wekelijks voetballen wel zal gaan missen.”