Martijn van Damme (24): 'Op de club vind ik gezelligheid en waardering'

Martijn van Damme: "Spelers, trainers en supporters hebben misschien wel meer respect voor mij vanwege mijn handicap." - Foto: KNVB Media

Martijn van Damme heeft cerebrale parese. Die beperking belette hem niet om zich te ontwikkelen tot KNVB-scheidsrechter en jeugdtrainer. Ook houdt hij zich bij zijn vereniging VDZ uit Arnhem bezig met het opzetten van een G-voetbaltak. "Op de club vind ik gezelligheid en waardering. Ook gaat het me steeds makkelijker af om voor een groep te spreken. Daar heb ik in het dagelijks leven weer veel aan."

Naam: Martijn van Damme (24)
Club: VDZ uit Arnhem
Functie: KNVB-scheidsrechter, trainer/coach JO13-4, speler G-team
Studie: Social Work aan de HAN in Nijmegen

Kans krijgen

"Ik heb lang moeten zoeken naar een club die mij een kans wilde geven als scheidsrechter. Ik heb cerebrale parese, een aangeboren motorische afwijking door hersenbeschadiging. Je ziet het aan mijn loopje en hoort het aan mijn spraak.  Voetbal is altijd heel belangrijk geweest in mijn leven. Ik ben op mijn zevende begonnen met voetbal en heb tot mijn twaalfde in een G-team gespeeld. Daarna meegetraind met reguliere teams. Helaas kan ik zelf niet zo goed voetballen, maar heb inmiddels ook andere dingen ontdekt zoals het coachen en fluiten."

KNVB-scheidsrechter

"Ik heb bij veel clubs tevergeefs aangeklopt om te kunnen fluiten of training te geven. Nu ben ik KNVB-scheidsrechter. DVV Duiven heeft me de eerste kans als verenigingsscheidsrechter gegeven. Althans, ik vertelde dat ik al veel ervaring had, terwijl ik nog nooit had gefloten. Maar ik was er gewoon honderd procent van overtuigd dat ik het kon, dus ik moest iets bedenken. Vier jaar geleden werd ik gekoppeld aan VDZ, een heel inclusieve vereniging in Arnhem-Noord met een grote meidentak en vluchtelingen uit nabijgelegen asielzoekerscentra. Bij VDZ klom ik elk seizoen een niveau hoger. Nu fluit ik voor de KNVB, leid wedstrijden in de Hoofdklasse JO17 en ben bezig met de opleiding SO III. Als die is afgerond, kijk ik wel wat er op mijn pad komt. Ik moet ook realistisch blijven vanwege mijn handicap. Ik zal niet de nieuwe Danny Makkelie worden."

Respect en waardering

"Ik ben een van de weinige actieve scheidsrechters met een beperking. Als ik het veld oploop voor de warming-up dan zie ik vaak verbaasde blikken. Dat is niet gek. Mijn beperking is nu eenmaal zichtbaar. Daarna ga ik gewoon lekker fluiten en sta met zelfvertrouwen op het veld. Uiteindelijk merk je dat spelers, trainers en supporters misschien wel meer respect voor mij hebben vanwege mijn handicap. Dat doet me goed."

Gezelligheid op de club

"Voetbal is mijn hobby. Dat is altijd zo geweest. Mijn broer voetbalde, ik zelf ook en mijn ouders kwamen altijd kijken. Naast het feit dat het spelletje mij aantrekt, vind ik het ook leuk om op de club te zijn. Het is gezellig en je bent onder de mensen. De meesten kennen mij als scheidsrechter en waarderen wat ik doe. Dat is fijn om te horen. Als KNVB-scheidsrechter miste ik wel een beetje het teamgevoel, want je bent altijd in je eentje op pad. Daarom ben ik dit seizoen ook een jeugdteam gaan trainen, JO13-4 en help ik met het opzetten van de G-voetbaltak. Dat gaat goed. In november 2022 zijn we begonnen en inmiddels zijn er al tien spelers aangesloten. We werken nu toe naar een competitieteam."

Waardering

"Ik haal energie uit het feit dat ik mijn spelers vooruit zie gaan; voetbaltechinsch zeker, maar ook als persoon. Dat vind ik mooi en met voetbal bezig zijn vind ik gewoon leuk. Vorig seizoen ben ik bij VDZ gekozen tot 'vrijwilliger van het jaar', dat vond ik wel een erg mooie blijk van waardering."

Voor een groep presenteren

"Drie dagen in de week ben ik met VDZ bezig. Dat is best veel vrijwilligerswerk, maar het levert me ook veel op waar ik in het dagelijks leven weer voordeel uit haal. Zo heb ik voor alle spelers van de O13 en O14 teams een spelregelavond gepresenteerd. Hun ouders kregen een vlagcursus. De eerste avond was ik behoorlijk gespannen. Je staat voor een groep mensen en moet jouw kennis overdragen. Maar het ging goed en ik kon alle vragen beantwoorden. Van vlaggen en voetbal weet ik wel het een en ander, dat maakt het makkelijker. De tweede avond was al veel minder spannend. Al met al ontzettend leerzaam, want op mijn HBO-opleiding Social Work moet ik ook presentaties geven. Ook ga ik naar scholen om te vertellen over mijn beperking. Onlangs nog op de COIS-sportopleiding waar ik de studenten heb verteld hoe het is om te sporten met een beperking. Wat komt er bij kijken en waar moet je rekening mee houden? Voor hen heel leerzaam. En voor mij ook. Het gaat me steeds makkelijker af om voor een groep te moeten spreken."

Stappen omhoog

"In het dagelijks leven, en met name in het onderwijs, heb ik me vaak gediscrimineerd gevoeld. Omdat ik niet snel genoeg de examens kon doen, zou ik naar het praktijkonderwijs moeten. Terwijl ik ook de HAVO had kunnen doen. Ik wilde naar een hoger niveau, maar het voelde alsof mijn CP als excuus werd gebruikt. Het is me toch gelukt en zit nu in het tweede jaar van mijn HBO-opleiding Social Work. Dat is voor een deel ook te danken aan het fluiten. Op het veld kon ik stappen omhoog zetten, net als op school." Word ook een Clubheld Ontdek hoe jij ook een clubheld kan worden!