Hé scheids! Ik hobbel vrolijk verder

Redacteur Robbert Minkhorst neemt de proef op de som. - Foto: KNVB Media

Steeds sneller, steeds makkelijker ook, is de scheidsrechter Kop van Jut. Beschimpt, belaagd en betast. Wie respecteert de scheidsrechter nog? En hoe leuk is het dan om er een te zijn - of te worden? Redacteur Robbert Minkhorst neemt de proef op de som.

Ik vroeg me wel eens af of we met ons klasje docent Wim van Horssen soms niet tot waanzin dreven. Hij, de alweter, tegenover ons, betweters. En, jongens worden jonge mannen, mannen van middelbare leeftijd, maar zet ze bij elkaar en het zijn weer jongetjes. Dat chargeer ik hoor, maar KNVB-docent Wim trof toch op zijn minst een curieuze mix van geldingsdrang en gedrevenheid tegenover zich.

Zoektocht in de ziel

Dus waren we niet altijd stil als we stil moesten zijn, of geloofden we Wim niet op zijn woord, ook al keek hij er streng bij en fluit hij in de tweede klasse van de KNVB en hobbelen wij maar een beetje achter 22 dertienjarigen aan. Ja, in mijn zoektocht in de ziel, zoals ik mijn drijfveren om scheidsrechter te willen worden wel heb geduid, kom ik ook de nodige zelfkennis tegen.

Het was ook oprechte interesse hoor, als we Wim met onze vragen bestookten over de spelregeluitleg die hij gaf, meestal ook gelardeerd met videomateriaal. Je denkt dus bijvoorbeeld, een doorgebroken speler is altijd een doorgebroken speler en dus rood. Maar had die andere verdediger er misschien toch niet alsnog bij kunnen komen?

Pech

En wanneer geef je voordeel als de aanval doorloopt? Altijd? En als er een doelpunt valt, is het dan nog rood? Maar wat doe je, zoals Niek die keer opperde, als iemand in al zijn onkunde de bal voor een leeg doel naast schoof? Tja, dat is dan maar pech, zei Wim. Bovendien leek het hem onbestaanbaar dat zoiets kon voorkomen. Nou, riep ik toen, op het niveau waarop wij straks gemiddeld onze wedstrijden fluiten... Daar konden we gelukkig met zijn allen hard om lachen. En hoe ver we ook doorvroegen, Wim had het geduld van een engel.

De meesten van ons hoeven ook helemaal niet zo nodig hogerop, tot grote vreugde trouwens van Frits Michiels, onze scheidsrechterscoördinator bij Meerburg. Voor hem was het altijd puzzelen met het uitpuilende wedstrijdschema, waarbij één ding vast stond: Frits kwam altijd scheidsrechters tekort. Behalve dus de voorbije maanden. En voor Frits, voor Meerburg, en voor (met name) de jeugdteams is het te hopen dat het zo blijft. Vier, vijf - een enkeling van ons wacht misschien nog een seizoen - willen door. De jonge honden onder ons, en deze grijze duif (zoals iemand me een keer, toen ik zelf voetbalde, eerbiedig noemde) dus.

De Fox 40

Na de spelregeltoets, die vroeger verplicht was en nu ’facultatief meetelde’ (waarvoor we trouwens allemaal slaagden, ondanks enkele instinkers), kregen we een bos bloemen, een mooi embleem dat we op ons pak kunnen naaien, én de Fox 40 fluit - de Ferrari onder de scheidsrechtersfluit. Ook mochten we op de foto, die met een begeleidend stukje op de website van de club werd geplaatst. Sommigen moeten nog even wachten op hun diploma, omdat ze niet hun vier vereiste wedstrijden hebben geleid.

Mijn vervolgcursus start (waarschijnlijk) in september. En morgen hobbel ik gewoon weer achter 22 dertienjarigen aan. Met alle plezier.

Reageren?

Robbert Minkhorst

Twitter: @IJC_mink #ikwordscheidsrechter

• r.minkhorst@mediahuis.nl