14 mei, de dag van Robbie de Wit

Foto:

Het was een wandeling van tien minuten geweest, vanaf het centraal station naar het Nép Stadion in Boedapest. Een paar jaar geleden was ik er toen het Nederlands elftal er speelde, nog onder Bert van Marwijk. Je hebt vier woorden nodig om je een fatsoenlijke voorstelling van het stadion te kunnen maken: Groot, oud, beton en sintelbaan.

Klassieke brede stenen trappen voeren de toeschouwers over een zandwal het stadion in, de tribunes op, meedogenloos mee terug in de tijd. Afbrokkelend pleisterwerk en vieze stoeltjes bepalen de eerste indruk, maar de zoete herinneringen schuiven de grauwe werkelijkheid makkelijk aan de kant.

Ineens is het weer 14 mei 1985. Het Nederlands elftal speelt de laatste wedstrijd van een dramatische kwalificatiereeks met een even duidelijke als moeilijke opdracht: In Boedapest móet van Hongarije worden gewonnen om nog uitzicht te houden op het WK in Mexico van een jaar later. De wedstrijd is 68 minuten oud en het staat 0-0. Helemaal aan de overkant van het veld loopt Rob de Wit, stijf tegen de zijlijn aan. De Wit is na rust in de ploeg gekomen als vervanger van Ton Lokhoff. Twee weken eerder had de linksbuiten van Ajax zijn interland-debuut gemaakt tegen Oostenrijk en nu had bondscoach Leo Beenhakker de 21-jarige aanvaller aangewezen als redder van Oranje. Robbie de Wit. Stormachtig had hij zich ontwikkeld bij FC Utrecht en Ajax als ongrijpbare en onnavolgbare vleugelspeler die uit het niets kon toeslaan.

En precies zo gaat het op die 14e mei in dat grote Nép Stadion waar 75.000 toeschouwers al een avond lang op het puntje van hun stoel zitten. Een pass vanaf het middenveld, een vlekkeloze aanname van De Wit bij de zijlijn, een versnelling tussen twee tegenstanders door het strafschopgebied in, een korte schijnbeweging die de doelman in de luren legt en dan het mooiste stiftje van de jaren tachtig. Lionel Messi-achtige allure. Of, om in de jaren tachtig te blijven, met de schoonheid van Diego Maradona. De bal slaat tegen de touwen, het stadion valt stil en de doelpuntenmaker loopt juichend weg en wordt ter hoogte van de zijlijn door zijn uitzinnige ploeggenoten te grazen genomen. Wat niemand voor mogelijk had gehouden gebeurt: Het Nederlands elftal wint en het doelpunt van Robbie de Wit gaat de hele wereld over. Oranje houdt dankzij de overwinning uitzicht op het WK, totdat België ons een half jaar later in een playoff –die toen nog barrage heette– de weg verspert.

Veel triester nog loopt het af met Rob de Wit zelf, die in de zomer van 1986 wordt getroffen door een hersenbloeding, die een einde maakt aan zijn voetbalcarrière. Een supertalent in de knop gebroken. Maar 14 mei 1985 blijft altijd de dag van Robbie de Wit.

 

Column: Bas Ticheler - Beeld: VI Images

Lees hier de column van Bas Ticheler over de allereerste wedstrijd van het Nederlands elftal

Column over een bijzondere wedstrijd: Geen doelpunten, eindstand 1-2