'Ik wil de eerste vrouwelijke bondscoach van Oranje worden'

Foto: KNVB Media

Een rolmodel voor andere vrouwen? Ach, Femke van Odijk haalt haar schouders op. Als dat zo is heeft ze er geen bezwaar tegen. Maar bovenal gaat het de 24-jarige voetballiefhebster om het vervullen van haar grote droom; hoofdtrainer worden van een voetbalclub. Van het mannenteam welteverstaan. Als één van de eerste vrouwen in Nederland lukte het haar.

Vanaf komende zomer staat Van Odijk voor de groep bij derdeklasser 't Vliegdorp. En als het aan haar ligt, blijft het daar niet bij. “Mijn plafond ligt nog veel hoger.”

Ze kent ze wel, de grappen. En de vooroordelen. Een paar jaar geleden liep Van Odijk, toen trainer van het tweede team van Cobu Boys, naar de trainer van de tegenpartij. ‘Ah, de verzorgster zeker’, reageerde hij. “Kon ik wel om lachen”, grijnst ze. “Als je dat niet kunt, red je het niet.”

Overwicht

Voor haarzelf is het niet zo vreemd meer. Vanaf haar jonge jeugd speelde ze altijd tussen de jongens. In de B-junioren van Quick 1890 werd ze zelfs aanvoerder. Geen medespeler die er problemen mee had. “Ik heb altijd van nature een bepaald overwicht gehad. Dat was toen zo en nu nog steeds. En het feit dat ik een meisje was heeft dat nooit in de weg gestaan.”

Voor mij is het misschien wel heel normaal, maar voor die gasten is dat het nog niet

Na een blessure aan haar enkelbanden bij de beloften van FC Utrecht besloot ze zich volledig te storten op haar trainerscarrière. Het TC 3-diploma werd gevolgd door TC2 en de stage bij het eerste elftal van Cobu Boys leverde haar de zeggenschap op over het tweede elftal van de club. In de afgelopen twee jaar maakte ze, noodgedwongen, een tijdelijke overstap naar het vrouwenvoetbal. “Ik heb bij diverse clubs gesolliciteerd, maar ik kwam er niet tussen.” Vreemd vindt ze dat overigens niet. “Voor mij is het misschien wel heel normaal, maar voor die gasten is dat het nog niet. Dat heeft even tijd nodig. Het is toch een mannenwereldje hè.”

Vertrouwen

Dat betekende overigens niet dat het haar niet frustreerde. “Ik wilde graag een kans krijgen, dan kon ik in ieder geval laten zien waartoe ik in staat was.” Die kans kwam in de winterstop. Van Odijk mocht op gesprek komen bij derdeklasser ’t Vliegdorp. Het gesprek bleek zo goed dat zij en een andere kandidaat werden uitgenodigd om een proeftraining te geven. Van Odijk greep de kans met beide handen aan. “De groep koos op basis van die training unaniem voor mij”, glundert ze. “Ja, dat geeft wel vertrouwen voor het komende seizoen.”

Obstakels moeten je niet tegenhouden, die kun je overwinnen

En dan? Van Odijk schudt haar hoofd. “Geen idee, maar mijn plafond ligt hier niet. Dat ligt veel hoger. Ik fantaseer wel eens dat ik de eerste vrouwelijke bondscoach wordt van het Nederlands elftal. Dat zou gaaf zijn. En waarom ook niet? Mijn moeder zei altijd dat waar een wil is ook een weg is. Het lijkt nu misschien nog onmogelijk, maar kijk naar Hillary Clinton. Die wordt misschien ook de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten. Dat leek dertig jaar terug ook nog onmogelijk. Je moet je nooit laten leiden door wat onmogelijk lijkt. Die obstakels moeten je niet tegenhouden, die kun je overwinnen.”