Het Beau Vilters Memorial toernooi; ter nagedachtenis aan een verongelukt voetbaltalent

Negen jaar geleden, in de zomer dat hij zou aansluiten bij het eerste van VVV, verongelukte Beau. - Foto: KNVB Media

Dit is de laatste keer. Nog eenmaal de schouders eronder. Voor Beau Vilters. Die ook zonder het Beau Vilters Memorial toernooi wordt herdacht en herinnerd door iedereen die hem kende, trainde of met hem speelde. Alleen niet meer zo gezamenlijk, met een professioneel opgezet profjeugdtoernooi in het Limburgse Herten, dat volledig stut op vrijwilligers. Vader Danny Vilters: "Het is telkens een mooie, maar ook loodzware dag."

Beau was een groot talent in de jeugd van SHH Herten uit zijn tegen Roermond aangeplakte woonplaats. Op zijn achtste mocht hij al aansluiten bij profclub VVV-Venlo bij jongens die een jaar ouder waren. Hij werd uitgenodigd voor selectiewedstrijden voor Oranje onder 15. PSV en Borussia Mönchengladbach aasden op hem, maar Beau achtte de route via het familiaire VVV als de meest kansrijke. "Een uitstekende verdediger, maar bovenal een superprof, jong als-ie was", vertelt goede vriend Glenn Gijzen. Vanaf de E2 speelden ze samen.

Beau was de stille kracht van de ploeg, praten was niet zijn ding. Glenn: “Beau was heel introvert, maar dat sierde hem. Hij liet liever zijn voeten spreken, dat deed hij geweldig. Als iemand het profvoetbal kon, nee, zóú gaan halen dan was hij het. En dat gunde iedereen hem ook.”

Zo dicht bij zijn droom

Het mocht niet zo zijn. In de zomer dat hij zou aansluiten bij het eerste van VVV verongelukte Beau negen jaar geleden. Iedereen zat stuk bij VVV en bij SHH Herten. Zo dichtbij zijn droom en na zo onvoorstelbaar monomaan voor zijn sport te hebben geleefd.

“Beau wilde nooit een keer frietjes”, vertelt zijn vader Danny Vilters. “Dat was niet goed voor zijn lichaam. Nooit eens de derde helft meepakken, zelfs verjaardagen hoefden van hem niet zo. Hij was extreem, een prof voordat-ie prof was.”

Glenn Gijzen: “Voor meisjes had hij geen aandacht, voor praatjes onderweg eigenlijk ook niet. Het was alleen die bal en dat heilige doel: prof worden.”

Onwerkelijk als je dan hoort dat hij overleden is, een enorme schok, in de hele regio eigenlijk

“Hij was stoïcijns, wist precies wat hij deed, wat hij wilde. Hij was een voorbeeld voor mij”, vertelt de één jaar jongere Reno Kochanowski die ook bij Herten en VVV speelde. “We reisden veel samen. We waren allebei rustig, maar Beau had er, terecht, meer vertrouwen in dat hij het zou halen. Onwerkelijk als je dan hoort dat hij overleden is, een enorme schok, in de hele regio eigenlijk.”

'Ik wilde iets doen voor hem, anderen ook'

Vrienden, familie, ploeggenoten, VVV-Venlo en SHH Herten sloegen de handen ineen. Danny Vilters: “Ik wilde iets doen voor hem. Anderen ook.”

Dat werd het Beau Vilters Memorial toernooi, een jeugdtoernooi in de lente voor toptalenten op het terrein van SHH Herten, dat voor de gelegenheid werd omgetoverd in een soort profcomplex.

Beau was heel introvert, maar dat sierde hem. Hij liet liever zijn voeten spreken, dat deed hij geweldig

Overal werden handen opgestoken, door sponsors, klusjesmannen, scheidsrechters, regelneven, kantinejuffrouwen, bannerfabrikanten en wat dies meer zij. Oud-speler van VVV Maurice Graef en oud-directeur van VVV Marco Bogers helpen mee, net als heel SHH Herten. Danny Vilters: “Hartverwarmend om te zien, wat er steeds weer uit de grond wordt gestampt. En dat er nu nog steeds bijna honderd vrijwilligers meehelpen.”

De deelnemers aan het toernooi ontbreekt het aan niets

Het is niet moeilijk meer jeugdafdelingen van profclubs te overtuigen een team te sturen, het Beau Vilters Memorial toernooi wordt namelijk georganiseerd in de geest van Beau: uitermate professioneel, het ontbreekt de deelnemers aan niets. En zo wordt er ook gevoetbald, met passie, strijd, intelligentie. Deze laatste editie door de Onder 17-ploegen van onder meer Schalke 04, Sparta, FC Utrecht, Racing Genk en uiteraard VVV-Venlo. Allemaal talenten die zich willen laten zien, die prof willen worden.

Glenn Gijzen: “Dat vind ik het mooie, het toernooi past echt bij Beau.”

Ruimte voor emoties

Het toernooi is steeds verder gestroomlijnd. Tijdens de eerste editie waren er nog veel foto’s van Beau te zien. Danny Vilters. “Dat vonden we toch te confronterend. Nu is hij alleen als tekening zichtbaar in het logo. Beau was ook niet iemand voor op de voorgrond.”

Het is een dag met een traan, maar ook zeker een lach, vooral tijdens de afsluitende barbecue, met een welverdiend biertje in de hand. Glenn Gijzen: “Er is ruimte voor emoties, maar dit is geen gemeenschap die helemaal in het verdriet duikt. Het is meestal gewoon gezellig, het is ook mooi om samen te zijn, want het contact tussen oude bekenden van Beau verwatert toch in de loop der jaren.”

Het doel van Danny is bereikt, hij wilde iets terug doen voor Beau. Glenn Gijzen: “Het zet de club op de kaart. En iedereen leert Beau kennen. Want trainers en spelers die meedoen willen toch weten wie hij was.”

En ook al stopt het nu: het Beau Vilters Memorial toernooi zal voor altijd een begrip blijven.

Tekst: Bart Vlietstra